Τρίτη 14 Φεβρουαρίου 2017

ερωτικόν





Και τότε, το πήρε πάνω του ο Ροβινσώνας να της απαντήσει. Είχε φορτώσει κι αυτός τελικά και γκάριζε εξίσου δυνατά μ’ εκείνη.
«Μα πως!» της αποκρίθηκε. «Θάρρος έχω, όσο και του λόγου σου!... Μόνο που εγώ, αν θες να τα ξέρεις όλα... Όλα για όλα... Ε λοιπόν, εγώ τα σιχαίνομαι όλα, μ’ αηδιάζουν όλα τώρα πια! Όχι μόνο εσύ!... Όλα!... Ο έρωτας προπαντός!... Ο δικός σου όπως και των αλλωνών... Τα κόλπα που θες να κάνεις με τα αισθήματα, να σου πω εγώ σαν τι μοιάζουν; Μοιάζουν σαν να κάνεις έρωτα στον απόπατο! Με πιάνεις τώρα; Κι όλα τα αισθήματα που πας να γυρέψεις για να μείνω κολλημένος πάνω σου μου φαίνονται σαν βρισιές, αν θες να ξέρεις Κι ούτε που το φαντάζεσαι, γιατί είσαι εσύ η σιχαμένη και δεν το παίρνεις χαμπάρι Και δεν φαντάζεσαι καν πως είσαι αηδιαστική!... Σου φτάνει να ξαναλές αυτά που αραδιάζουν οι άλλοι Το βρίσκεις φυσικό Σου φτάνει, γιατί σου παν οι άλλοι πως δεν υπήρχε τίποτα καλύτερο απ τον έρωτα και πως θα πιανε κάθε φορά μ όλο τον κόσμο Ε, λοιπόν, τον έχω χεσμένο εγώ τον έρωτα όλου του κόσμου!... Μ’ ακούς; Δεν πιάνει μεμένα, κοπέλα μου... ο σιχαμερός τους έρωτας!... Έχασες το τρένο!... Φτάνεις πολύ αργά!... Δεν πιάνει πια, κι αυτό είναι όλο!... Και γι’ αυτό γίνεσαι θηρίο!... Θες ντε και καλά να κάνεις έρωτα μ’ όλα αυτά που συμβαίνουν; Μ’ όλα αυτά που βλέπουμε;
Ή μπας και δε βλέπεις τίποτα; Νομίζω μάλλον πως σκοτίστηκες!... Μας το παίζεις αισθηματίας, ενώ είσαι ένα καθίκι που δεν έχει το ταίρι του Θες να φας σάπιο κρέας; Με τη σάλτσα σου της τρυφεράδας; Σου κατεβαίνει καλύτερα έτσι; Εμένα όχι!... Αν δε σου μυρίζει τίποτα, τόσο το καλύτερο για σένα! Είναι επειδής έχει βουλώσει η μύτη σου! Πρέπει να ’ναι κανείς βλάκας σαν όλους εσάς για να μην αηδιάζει... Γυρεύεις να μάθεις τι υπάρχει ανάμεσα σ’ εσένα και σ’ εμένα;
Ε, λοιπόν, ανάμεσα σ εσένα και σ εμένα υπάρχει ολάκερη η ζωή Μπας και δε σου φτάνει;» 

text: Louis-Ferdinand Céline - Voyage au bout de la nuit (1932), στα ελληνικά:
«Ταξίδι στην άκρη της νύχτας», μετάφραση: Σεσίλ Ιγγλέση Μαργέλλου, εκδόσεις Βιβλιοπωλείον της Εστίας 2007.
music: Kevin Smith and The Forsaken – Many Things, Digital Release 2013.

 

Σάββατο 11 Φεβρουαρίου 2017

Cash Savage & The Last Drinks



Λοιπόν παιδιά, εδώ τα πράγματα είναι σοβαρά...
Εδώ και πόση ώρα σβήνω τα τσιγάρα μου πάνω στο Tender Prey
ενώ το απόγευμα κρέμασα στο μπαλκόνι ως περιστεροδιώκτες τα CD των 16 Horsepower.
Χαϊδεύω ευλαβικά τους δίσκους των  Gun Club και όλη την ώρα κάνω προπόσεις και υποκλίσεις στην πιο ενδιαφέρουσα μετενσάρκωση του Jeffrey Lee Pierce που έχει ακουστεί από τη μέρα του θανάτου του. Και είναι και γυναίκα να με πάρει ο διάολος!
Με μια μπάντα πίσω της που σπέρνει και θερίζει ταυτοχρόνως.  
Μένω άφωνος κυρία μου...

Υ.Γ. Έγκυροι μουσικογραφιάδες άντε και γαμηθήτε δηλαδή, άμα είναι να μη μπορείτε να μου προτείνετε για κομμάτι της περσινής χρονιάς το Run With The Dogs και πρέπει να το ψάχνω και να το βρίσκω μόνος μου γέρος άνθρωπος, τι να σας κάνω?




      

       

Τετάρτη 8 Φεβρουαρίου 2017

Stompy And The Heat - Black Lighting



Φορώντας όλη την ώρα το ειδικό μονόκλ στο αυτί μου κατά τη διάρκεια των πολλαπλών ακροάσεων του δίσκου κατέληξα στα παρακάτω συμπεράσματα.

Πρώτον, ότι ο Scott Wilson, συνθέτης, κιθαρίστας και παραγωγός πίσω απ τον Dan Sultan δεν υποτίμησε καθόλου τις –πολύ καλές είναι αλήθεια- συνθέσεις που είχε ετοιμάσει για αυτόν τον –σχεδόν- προσωπικό δίσκο (που βγήκε στα 2012), κι έτσι αντί να αναλάβει όπως συνηθίζεται (και στα μέρη μας, για να μη πω ειδικά σ αυτά) ο ίδιος τα φωνητικά με αμφίβολα αποτελέσματα, προτίμησε να καλέσει για αυτή την θέση τον βραβευμένο Bow Campbell με τη γνώση του αντικειμένου και τη γρεζαρισμένη σκληρή φωνή, που είχε σαν συνέπεια το αποτέλεσμα να δικαιώνει απόλυτα και με το παραπάνω αυτή του την επιλογή. 

Δεύτερον, και κλείνω μ αυτό δεν θα σας κουράσω άλλο, προς επιβεβαίωση των παραπάνω ακούστε το Black Lighting, αυτό το χαρακτηριστικής Αυστραλέζικης κοπής rock and roll πετράδι, με τις γνωστές αντιποδιανές αιχμηρές γωνίες, το κολλητικό ριφ, το blues υπόστρωμα, τις garage ανταύγειες, τους soul κυματισμούς...
Τελικό συμπέρασμα δηλαδή: κλασσικό.