Δευτέρα 9 Ιουνίου 2014

jungle fever

Όταν κυκλοφόρησε το Hardware, οι Nomads πέρα από τα δικά τους κομμάτια που είχαν πάρει όχι μόνο το δικό μου το μυαλό, αλλά και αρκετών άλλων ανθρώπων που –είμαι χαρούμενος να- γνωρίζω, κομμάτια (όπως πολλάκις έχω ξαναγράψει) σαν το Where the Wolfbane Βlooms, και το Lowdown ShakinChills, και το Rat-Fink a Boo Boo, και το…οι Nomads έλεγα, είχαν ήδη δείξει το γούστο, μα και το ταλέντο τους και σε κορυφαίες διασκευές, σαν τα I'm Not Like Everybody Else (Kinks), I'm 5 Years Ahead Of My Time (Third Bardo), The Way You Touch My Hand (Revelons) και Bangkok (Alex Chilton). Διασκευές που είτε γνώριζαν στα χέρια τους μια από τις καλύτερες εκτελέσεις τους, όπως στην περίπτωση των δύο πρώτων, είτε στην περίπτωση του The Way You Touch…και του Bangkok έγιναν σχεδόν δικά τους κομμάτια.

 Στο Hardware όμως, που τυχαίνει να είναι ένας από τους πιο αγαπημένους μου δίσκους της δεκαετίας του ’80, υπάρχει ένα κομμάτι τρίτου όπου πετυχαίνουν κάτι που δεν το κατάφεραν ούτε πριν, ούτε πολύ περισσότερο μετά, κι ας πέρασαν λίγο κάτω από τον πήχη στην περίπτωση του I Have Always Been Here Before (Roky Erickson) και του Better Off Dead (Wipers). 

Αφού πρώτα προσπεράσουμε γρήγορα, και μόνο για αυτή την φορά δικά τους κομμάτια σαν το Knowledge Comes With Deaths Release (δεν μπορώ να αποφασίσω ακόμη αν θα αφιερώσω ένα the crypt στο Where the Wolfbane ή σ’ αυτό), Surfinin the Bars, (I Cant) Use The Stuff I Used to Use (σνιφ, λιγμ, κλαψ), αφού επίσης προσπεράσουμε το Call Off Your Dogs, αυτή την σύνθεση των Peter Case-Jeffrey Lee Pierce η οποία έγινε μήλον της έριδος ανάμεσα στους Nomads και τους Droogs, που την ίδια χρονιά (1987) τη συμπεριέλαβαν και αυτοί στο Kingdom Day LP που κυκλοφόρησε τότε, και δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα αν αμφότεροι, Nomads και Droogs, δεν υποστήριζαν ότι ο Jeffrey Lee το είχε γράψει και δώσει αποκλειστικά για, και σε αυτούς…Η δική μου η απορία είναι γιατί ενώ έχουν βγει τρία Jeffrey Lee Pierce Sessions κανείς από αυτούς που συμμετέχουν δεν έχει σκεφτεί να δοκιμάσει να αποδώσει αυτό το φοβερό τραγούδι που ποτέ δεν ηχογράφησε ο ίδιος ο Pierce…τέλος πάντων… 

Πάμε πίσω όμως, εκεί που είχαμε μείνει, στην διασκευή που λέγαμε δηλαδή. 
Οι Nomads λοιπόν ανάμεσα στα δικά τους αλλά και τις υπόλοιπες διασκευές του Hardware, παίρνουν και διασκευάζουν ένα παλιό «εξωτικό» rockabilly κομμάτι του Charlie Feathers από τα 1958, όπως άλλωστε είχαν κάνει και τα ινδάλματά τους οι Cramps κάποια χρόνια πριν με το I Cant Hardly Stand It. 
Μόνο που η δική τους άποψη πάνω στο Jungle Fever του Feathers, δεν μπαίνει ποτέ στο μεγάλο βαρέλι όπου λιμνάζουν οι περισσότερες από τις χιλιάδες ανάλογες διασκευές των 80’s, αλλά μέσα στη ζάλη ενός πραγματικού ψυχεδελικού πυρετού, πετυχαίνει να σταθεί δίπλα στις λίγες εξαιρέσεις, ακουμπώντας σχεδόν σε επίπεδα που έφτασαν παραδείγματος χάριν οι Gun Club με το Fire of Love, κι ας μην το πήρε χαμπάρι και τόσος πολύς κόσμος όσο στην περίπτωση της ερωτοφωτιάς… 

Ξεκίνημα με το κλασσικό κόλπο των ανάποδων πιατινιών, καπάκι ένα κανονικό χτύπημα στα ψηλά, ενός δευτερολέπτου σιγή, τα τύμπανα μαζί με το μπάσο ξεκινάνε και ακούγονται σαν το ταμ ταμ που άκουγε ο Kurtz μέσα στην αφρικάνικη νύχτα όσο πιο κοντά πλησίαζε στην καρδιά του σκότους, οι κιθάρες άλλοτε έρπουν σαν το σκοτάδι στα φύλλα και άλλοτε πετάγονται μπροστά σαν την γάτα που άκουγε στο όνομα Lucifer Sam, το αγαπημένο ριφάκι της οποίας ακούμε εμβόλιμο μέσα στο κομμάτι, το όργανο στο βάθος προσθέτει ακόμη περισσότερη ερημιά στην φωνή του τραγουδιστή που ακούγεται σαν να ηχογραφήθηκε μερικές χιλιάδες μίλια μακριά από οπουδήποτε. Darkness, creepin' thru the leaves/Jungle fever, got a hold on me… 
Για όλα αυτά φυσικά ένα μεγάλο μερίδιο των ευσήμων πέρα από την μπάντα, θα πρέπει να πάει και στον παραγωγό τους (μέχρι και τον επόμενο δίσκο τους το All Wrecked Up που μάλλον όχι τυχαία ήταν και η τελευταία πολύ μεγάλη δουλειά τους). Το άνθρωπο που πίσω από την κονσόλα και κάτω από το όνομα 4-Eyed Thomas έχτισε –μαζί με το συγκρότημα φυσικά- τον ήχο τους για πάντα μέσα στην καρδιά μας. 

Η βροχή όπως κάθε απόγευμα πέφτει δυνατή, οι σκιές γύρω γίνονται όλο και περισσότερες, σμήνη από δαύτες με κυκλώνουν μαζί με τα εκατομμύρια κουνούπια, το σκοτάδι σέρνεται σαν φίδι πάνω στα φύλλα, πίσω από τα δέντρα ακούω τα θηρία της νύχτας που ετοιμάζονται να αναζητήσουν το δείπνο τους, κίτρινα μάτια με κοιτούν μέσα από τα τοίχοι των φύλλων, κάτω από τα πόδια μου κάτι παγωμένο έρπει, κάπου μακριά ακούω τα ουρλιαχτά της ύαινας που ξεσκίζει τα άψυχα κουφάρια των συντρόφων μου, ο πυρετός όλο και ανεβαίνει, με καίει, μασουλάω το τελευταίο μου κινίνο και κάνω την έσχατη μου προσευχή…

Υ.Γ. Θα ήθελα πολύ να δω μια παραλλαγή της σκηνής του γραμμοφώνου στο Fitzcarraldo, με τον Kinski να βάζει να παίξει μέσα στη ζούγκλα αυτό το κομμάτι.

more orphan nomads 1
more orphan nomads 2