Αφού εσύ έτσι εύκολα, άκαπνα, συνήθισες την μιζέρια, κυρίως
αυτήν μέσα σου, εκείνοι κοντεύουν να χεστούν απ’ τη χαρά τους.
Πνίγονται από τα γέλια και τους καπνούς των χοντρών πούρων
τους όταν το συζητάνε μεταξύ τους. Αν ήξεραν ότι είσαι τόσο κότα τελικά δεν θα
περίμεναν και τόσο πολύ πριν σου ορμίσουν. Big Business is very wise έχει
πει ο Τζόνι ο Σάπιος, απλά καμιά φορά κάνουν λάθος υπολογισμό κι αυτοί…άνθρωποι
είναι συγχώρεσέ τους.
Κατά τα άλλα μόνο για αστειάκια περί της φωτιάς που καίει
μέσα και τέτοια γραφικά που φέρνουν δάκρια συγκίνησης στο ευαίσθητο ακροατήριο
είσαι τελικά…
Οπότε…ας μιλήσουμε για…punk…
Ξέρεις όταν είσαι νέος και έχεις αρχίδια, -γιατί ούτε αυτά
τα δύο πηγαίνουν μαζί απαραίτητα δυστυχώς- μπορείς να γράψεις 3-4 κομμάτια σαν
το Nowhere To Run και έπειτα να πας να κάνεις μια ωραία βουτιά στο ηφαίστειο. Να
κυλιέσαι στη λάβα του και ουρλιάζεις από πόνο και ευχαρίστηση. Και παρ’ όλο
αυτό να επιβιώνεις, αν και ίσως θα ήταν καλύτερα να καείς.
Όταν είσαι νέος και έχεις αρχίδια επίσης μπορείς να τα ακούς
μόνος κι έρημος μέσα σε ένα υπόγειο, νύχτα ή μέρα δεν έχει σημασία, αφού εκεί
κάτω όλο σκοτάδι είναι, το στομάχι να γουργουρίζει, οι γόπες όλες καμένες μέχρι
τα νύχια, το κασετόφωνο να έχει κάψει φλάντζα κι αυτό το καημένο, και να μασουλάει την ταινία συχνά
πυκνά, τα χάπια λιγμένα, να είσαι είκοσι και κάτι, και να μην έχεις τίποτα εκτός μάλλον από μια
βαριά κατάθλιψη, τίποτα να κάνεις, και πουθενά εκτός απ’ το πουθενά να πας, κι
όμως στο τέλος πάλι να προχωράς… αν και ίσως θα ήταν επίσης καλύτερα να καείς.
Μιλώντας πάντα για…το punk, πόσα άλλα τραγούδια θυμόσαστε που να έχουν μέσα τους σε
τόσο εκρηκτική ένταση τα τρία βασικά συστατικά του, πρώτα την απόγνωση μετά την
οργή και πριν και πάντα την αλητεία?
Από το Cleveland,
την πόλη που γέννησε τους Rocket From The Tombs,
τους Pere Ubu και τους Dead Boys,
μια ακόμη μεγάλη του punk rock μπάντα,
οι Pagans.
Στα 2 χρόνια που έμειναν ενεργοί με την original σύνθεσή
τους πρόλαβαν και ηχογράφησαν 3-4 κλασσικά πλέον επτάιντσα σαν τα Street Where
Nobody Lives/What's This Shit Called Love? και Dead End America/Little Black Egg,
αλλά εμείς θα τους ακούσουμε στο τραγούδι που άνοιγε τον πρώτο τους μεγάλο
δίσκο, που ήρθε τα χρόνια της δεύτερης παρουσίας τους (1982-83) με τον
τραγουδιστή και συνθέτη τους –και κατόπιν δημοσιογράφο- Mike Hudson, και τον κιθαρίστα
Mike "Tommy Gunn" Metoff να είναι τα μοναδικά εναπομείναντα μέλη της
αρχικής σύνθεσης, και έναν ήχο σαν να βρίσκονται και να παίζουν μαζί οι Agent Orange, οι Dead Boys και
οι Dead Moon…
Μιλώντας πάντοτε περί punk…ε δεν γράφονται τέτοια κομμάτια σήμερα…Still Nowhere To Run.
