Ναι, ναι, ναι, αυτό ήταν, το έβλεπα καθαρά. Τα νιάτα πρέπει
να φύγουν, α, ναι. Αλλά τα νιάτα δεν είναι παρά σα να είσαι κάπως σαν ζώο. Όχι,
δεν είναι τόσο σα να είσαι ζώο αλλά κάτι σαν εκείνα τα μαλένκα παιχνίδια που
βιντάρουμε καμιά φορά να πουλάνε στους δρόμους, εκείνοι οι μικροί, τενεκεδένιοι
τσελοβέκηδες, που έχουν ένα ελατήριο μέσα τους κι ένα κλειδί απ’ έξω τους και τους
κουρδίζεις, γκρ, γκρ, γκρ, και ιτάρουν μακριά σαν να περπατάνε, ω αδελφοί μου. Αλλά
ιτάρουν μονάχα όλο ευθεία και όλο πέφτουν πάνω σε ότι βρουν και δεν μπορούν να
αλλάξουν ούτε να κάνουν κάτι άλλο από εκείνο που κάνουν. Το να είσαι νέος είναι
σα να είσαι μια από αυτές τις μηχανές.
text:
Από το τελευταίο, εικοστό πρώτο και κομμένο από την Αμερικάνικη έκδοση και την
ομώνυμη ταινία κεφάλαιο του The Clockwork Orange του Anthony Burgess,
στα ελληνικά: Το Κουρδιστό Πορτοκάλι, μετάφραση Βασίλης Αθανασιάδης, εκδόσεις Anubis 2011.
music: Alice Cooper – I’m Eighteen,
Love it to Death LP, Warner Bros 1971.
(Συν μια ζωντανή εκτέλεση του από τον Jeff Dahl και
τον Stiv Bators που εξυψώνει ακόμη περισσότερο το πνεύμα του τραγουδιού και αποδεικνύει
περίτρανα ότι…δεν υπάρχει αστυνομία, αλλιώς θα τους είχε μαζέψει…)
