Ακόμη και τώρα τις σπάνιες πλέον φορές που ξεψαχνίζω τους
δίσκους μου, πάντα θα κοντοσταθώ για ώρα κοιτάζοντας την φωτογραφία του
εξώφυλλου (του Νίκου Δήμου). Ομορφιά. Είναι και το όνομα του συγκροτήματος, όσο
και ο τίτλος του δίσκου, άπαντα δείχνουν τον δρόμο. Άσε που έρχεται από μια
εποχή όπου όλα τα ωραία φαινόντουσαν δυνατά…τουλάχιστον σε μένα.
Το τοπίο όπως άλλωστε και η μουσική δεν είναι ούτε από την Αμερική
ούτε απ’ την Αυστραλία, παντού υπάρχουν δρόμοι που χάνονται στη νύχτα και καμιά
φορά και μπάντες που με 2-3 χρόνια ζωής, έναν δίσκο (mini LP) ηχογραφημένο σε είκοσι τέσσερεις
ώρες, έξι δικά τους τραγούδια κι ένα του Dylan, σ’ ακολουθούν για ολόκληρο το υπόλοιπο της διαδρομής.
Το όνομα τους φέρνει στο μυαλό τους Died Pretty, το εξώφυλλο
τουλάχιστον σ’ εμένα το Gas Food Lodging των Green on Red,
και όσο για την μουσική, κάπου εκεί γύρω είναι, με τις αυστραλέζικες κιθάρες
όμως να αποδεικνύονται σαφώς δυνατότερες.
Οι Next to Nothing από την Αθήνα, που λίγο πριν το τέλος τους είχαν γίνει απλά The Next, από το 1988 και μέσα από το
Long Way to the Sun, στο We All Die (In The Same Old Way) που σε μια ελεύθερη
απόδοση το νόημά του θα ήταν κάπως έτσι:
Νεκρός γιατί ήταν πλούσιος, νεκρός γιατί ήταν φτωχός
νεκρός γιατί ήταν ασήμαντος, νεκρός γιατί ήταν ξακουστός
Όλοι γρανάζια της ίδιας μηχανής
Νεκροί
Απλά και μόνο επειδή έζησαν
Νεκροί
Με τον παλιό καλό τρόπο...
