Δευτέρα 9 Ιανουαρίου 2012

fear, loathing and bats in the desert

Βρισκόμασταν κάπου κοντά στο Μπάρστοου, στις παρυφές της ερήμου, όταν άρχισαν να μας πιάνουν τα ναρκωτικά. Με θυμάμαι να λέω κάτι σαν: «Νιώθω λίγο ζαλισμένος. Καλύτερα να οδηγήσεις εσύ…», όταν ξαφνικά ολόγυρά μας ακούστηκε ένας τρομερός ορυμαγδός και ο ουρανός γέμισε από ιπτάμενα πλάσματα που έκαναν κάθετες εφορμήσεις και βουτούσαν σκληρίζοντας γύρω από το αυτοκίνητο, το οποίο έτρεχε, με εκατόν εξήντα και τη σκεπή του κατεβασμένη, με προορισμό το Λας Βέγκας. Και μια φωνή να ουρλιάζει: «Χριστέ μου! Τι είναι όλα αυτά τα καταραμένα ζώα?» 
Έπειτα ξανά ηρεμία. Ο δικηγόρος μου είχε βγάλει το πουκάμισο του κι έχυνε μπίρα στο στήθος του για να επιταχύνει τη διαδικασία μαυρίσματος. «Γιατί φωνάζεις, γαμώτο σου…» γκρίνιαξε κοιτάζοντας τον ήλιο με τα μάτια κλειστά, κρυμμένα πίσω από τα μαύρα σπανιόλικα γυαλιά του. «Τίποτα, άσε καλύτερα» είπα. «Σειρά σου να οδηγήσεις». Πάτησα φρένο κι έστριψα το Μεγάλο Κόκκινο Καρχαρία προς το πάρκιγκ δίπλα στον αυτοκινητόδρομο. Δεν έχει νόημα να του πω για τις νυχτερίδες, σκέφτηκα. Δεν θα αργήσει να τις δει και ο ίδιος.* 

text: Hunter S. Thompson - Fear and loathing in Las Vegas, Random House 1972, στα ελληνικά: Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας, μετάφραση Αλέξης Καλοφωλιάς, εκδόσεις Πατάκη 1998. 
music: One Switch to Collision – Smokes από το Korrect! LP, Pan European Recording 2008.
scetch: Ralph Steadman 

* Κάπως έτσι ξεκινά το βιβλίο…ακολουθούν άλλες περίπου 250 σελίδες γεμάτες από φόβο και παράνοια ανάμεσα στα συντρίμμια του Αμερικάνικου ονείρου, μα και πάρα πολύ γέλιο (τελικά οι συγγραφείς που απολαμβάνω να διαβάζω ξανά και ξανά έχουν όλοι τους τουλάχιστον ένα κοινό…το χιούμορ) όπως θα έχουν διαπιστώσει όσοι το έχουν διαβάσει η έστω έχουν δει την ταινία.