Παρασκευή 30 Σεπτεμβρίου 2011

Dimi Dero Inc - Cremation Day in the Court of Miracles

Beast Records
2010

Απ’ όλους τους δίσκους που κατά καιρούς ανακατεύεται αυτός ο Γάλλος, αυτοί που έχω ακούσει λιγότερο νομίζω είναι οι προσωπικοί του. Για το σινγκλάκι των Ghost Train με τον Sudden τα λέγαμε μια άλλη φορά από εδώ, η διασκευή του στο Sleep Alone του Howard για το tribute της Stagger records η καλύτερη του δίσκου, το Sticky Singers με τον Tex Napalm στις κορυφές Μυλοποτάμου του 2009, το ίδιο και ο δίσκος των Youpi Youpi Yeah πέρυσι. 
Εδώ που τα λέμε και το Cremation Day in the Court of Miracles εκεί δίπλα το είχα, αλλά όπως συμβαίνει και με όλα τα αλμπουμ των Dimi Dero Inc όταν έρθει η ώρα να διαλέξω κομμάτια για κάποια συλλογή κοντοστέκομαι συνοφρυωμένος. 
Όχι πως δεν υπάρχουν πολύ ωραία δείγματα σκοτεινού κιθαριστικού rock and roll από αυτό που αρέσκονται να διδάσκουν μετά την 24η ώρα στις μικρές σκηνές του Σύδνεϊ και της Μελβούρνης οι μέντορές τους, (ο γραφικός κι έτσι) και όπου συχνά πυκνά μεταβαίνουν και αυτοί για μια γρήγορη μα ουσιαστική επανάληψη. 
Τα Euterpe, The Dentist, Behind The Stars, Sinner Saint και The Painter μαρτυρούν το αληθές. 
Όταν φτάνει η ώρα όμως να την βγούνε στα ίσα, όχι σε κάποιον καγκουρογκουρού – μη ζητάμε πολλά τέτοιους καιρούς- μα σε έναν ομογάλακτο συμμαθητή τους όπως ο Tex Napalm, τα πράγματα αρχίζουν να ξεθωριάζουν λίγο. 
Ναι οι κιθάρες βουίζουν σαν μελίσσι στα αυτιά, και η φωνή που δεν μπορεί να κρύψει την γαλλική καταγωγή όταν τραγουδάει αγγλικά ακούγεται φίνα.
Ο Rob Younger τους έχει κάνει μια στιβαρή και με όγκο παραγωγή όπως τους αρμόζει, και ο Gareth Liddiard λέει ότι είναι η αγαπημένη του ευρωπαϊκή μπάντα μετά τους Neubauten. 
Τέλος αυτοί οι τύποι θα μπορούσαν να είναι οι σκιές που είχε δει ο Dee Dee Ramone να γλιστρούν μέσα στο σκοτάδι των στενών της μητρόπολης, όταν σκέφτηκε και έγραψε τον στίχο Cool Cats Strolling After Dark για το All Is Quiet On The Eastern Front. 
Όλα αυτά μαζί όμως, δεν τους απαλλάσσουν – ίσα, ίσα μάλλον τους υποχρεώνουν- από το να γράφουν καλύτερες συνθέσεις. 
Αυστηρό το τελευταίο ε? Χωρίς παρεξήγηση Ντιμίτρι, ξέρεις πόσο σε εκτιμώ, ίσως να φταίει ότι κάθισα και έγραψα για τον δίσκο σου έναν χρόνο σχεδόν μετά την κυκλοφορία του.
Αλλά αν και συ ρε μαν την επόμενη φορά μας δώσεις 5-6 τραγούδια επιπέδου Behind the Stars και You Abandoned Yourself (αυτήν την κομματάρα ντε, που είχες στον προηγούμενο δίσκο) δεν θα μπορώ να  κάνω αλλιώς από το να κάθομαι το ίδιο βράδυ που θα τα’ ακούσω, να πίνω, να παραληρώ, και να γράφω. 
Ως τότε και αφού εμπέδωσα το Cremation Day, λέω να βάλω να ξανακούσω τον δικό σου ηλεκτρικό στροβιλισμό πάνω στο ρέκβιεμ των αστεριών που ραντίζουν όλους τους ουρανούς που θα έλεγε και ο καταραμένος ποιητής…το Sleep Alone.


Τετάρτη 28 Σεπτεμβρίου 2011

I don't need religion...i 've got this




Autoluminescent - Rowland S. Howard (2011) - Official Trailer

Australian Theatrical Release: Oct 27, 2011

Εμείς εδώ ψάχνουμε ε…κι άμα βρούμε το λέμε και στον συνάνθρωπό μας.


Κυριακή 25 Σεπτεμβρίου 2011

Jusqu'ici, tout va bien


Νοτιοανατολικά πάνω στο κατάστρωμα της γης, που είναι κόκκινο σαν κόλαση στις άκρες, κάποιοι ελπίζουν ακόμη να την βολέψουν. 
Άβουλοι οπαδοί μιας Αμερικάνικης αίρεσης που λέγεται ανταγωνισμός, που τόσο φανατικά κηρύττουν την μοναδική αλήθεια της από τους άμβωνες της οθόνης κουστουμαρισμένοι Δράκουλες (μη πάει ο νου σας στον αγαπητό Κρίστοφερ) και ακαδημαϊκές πουτάνες, που απλά ανέχονται το άξεστο ποίμνιο μόνο για όσο μπορούν να το χρησιμοποιούν. 
Αυτό (το ποίμνιο) κοιμάται και ονειρεύεται, ξεχνώντας η απλά μη γνωρίζοντας ότι τα χρήματα όπως και η φύση αποστρέφονται το κενό. 
Και τι συμβαίνει στα όνειρα όταν δεν υπάρχουν χρήματα για να τα στηρίξουν? 
Μήπως κάποιος να του ψιθυρίσει στο αυτί εκείνο το παλιό ποίημα που σκάλισε κάποιος σε μια εγκαταλειμμένη καλύβα στους αμμόλοφους της Νεμπράσκα? 

30 miles to water, 20 miles to wood, 10 miles to hell and I gone there for good. 

Νομίζεις ότι πρόκειται μόνο για Φτηνά Εργατικά Χέρια και Υπερπόντιες Αγορές? 
Όχι αγόρι μου. Οι αποικίες είναι κάτι πολύ, πολύ παραπάνω όπως λέει και ο Θωμάς. 
Οι αποικίες είναι οι εξωτερικές τουαλέτες της Δυτικής ψυχής, όπου μπορεί κανείς να κατεβάσει το παντελόνι του και να χαλαρώσει, να ευχαριστηθεί την μυρωδιά απ’ τα σκατά του. Όπου μπορεί να πέσει πάνω στο λυγερό θύμα του μουγκρίζοντας όσο δυνατά γουστάρει, και να της πιει το αίμα με φανερή χαρά. Έτσι? 
Θα είναι πολύ αργά πια, όταν επιτέλους θα αποφασίσεις να βγεις ξεσκισμένος από την κατσαρόλα σου, και θα θελήσεις να κάνεις κάτι… 
Δεν θα υπάρχει τίποτα να κάνεις. 
Συνέχισε όμως να πιστεύεις και να προσεύχεσαι…ως εδώ πάμε καλά…αλλά εκείνο το ανέκδοτο του Γάλλου αλητάκου με τα αυγά που πέφτουν, τελειώνει κάπως έτσι: Σημασία δεν έχει η πτώση, μα η πρόσκρουση. Για τους γαλλομαθείς: 

Jusqu'ici, tout va bien
Jusqu'ici, tout va bien 
Jusqu'ici, tout va bien 
Mais l'important, c'est pas la chute. 
C'est l'atterrissage...


Βάλε να ακούσεις και τον Greg τώρα, που τα είχε πει πριν χρόνια απλά και σταράτα…αλλά εσύ ξέχασα, δεν είδες και δεν άκουσες γιατί αποκοιμήθηκες γλυκά με τα καινούργια σου σικάτα ρούχα, σε έναν άνετο φιλικό προς τον χρήστη καναπέ, ενός Ευρωπαϊκών προδιαγραφών σπιτιού, μιας  ισχυρής και κραταιάς χώρας με Σλάβες και Αλβανούς να σου κάνουν αέρα, και όπου να 'ναι θα ανοίξεις τα μάτια σου για να δεις ότι δεν έχεις τίποτε άλλο παρά μόνο αυτό το τρύπιο σώβρακο κίτρινο μπροστά και καφέ πίσω. 

Wipers - Pushing The Extreme (live)

Παρασκευή 23 Σεπτεμβρίου 2011

The Devastations - Take You Home


Τραγούδια σαν και αυτό είναι η ελπίδα μας…όσων δηλαδή εξακολουθούν να την βρίσκουν με το rock and roll. Και εξηγούμαι: Το Coal όπου και εμπεριέχεται βγήκε μόλις το 2006, οπότε οι αριθμοί λένε ότι 5 χρόνια πριν εξακολουθούσαν να γράφονται ΤΕΤΟΙΑ ΚΟΜΜΑΤΙΑ! Όπως ας πούμε ο Ray Davies και οι Kinks είχαν γράψει το Im Νot Like Everybody Else σαράντα χρόνια πριν. Ή οι Saints το This Perfect Day πριν 30. Οι Dubrovniks το Like Fire πριν 20. Βάλτε και σεις τα δικά σας, χωράει πολύ πράμα το καλάθι…
Γιατί να μην μπορεί έτσι ανύποπτα να μας έρθει κατακούτελα ένα και φέτος? Άντε ας είναι και του χρόνου, δεν θα τα χαλάσουμε…
Με αντιγράφω από ένα αφιέρωμα που είχαμε κάνει για τα τραγούδια της δεκαετίας 2000-2009 με τον Μπαντίνι στο tranzistor:

Εντάξει ο πρώτος τους ήταν δισκάρα, τούτος εδώ τα ίδια, ο επόμενος με κάνει και βαριέμαι μερικές φορές, αλλά αυτό το καψουροτράγουδο σπάει ότι βρει μπροστά του.
Όταν φτάνει και το πολυπόθητο σόλο-ξέσπασμα στο τέλος μπορείς εσπευσμένα να τελειώσεις την νύχτα σου εκεί ήσυχος και γαλήνιος μετά αυτή την δόση πεμπτουσίας του rock n roll που πείρες…Αν πάλι δεν σου ‘φτασε ούτε κι αυτό μπορείς πάντα να βάλεις στο καπάκι το Really want you right now των Lyres για να σ' αποτελειώσει.

Κύριε πρόεδρε, κυρ εισαγγελέα, αξιότιμοι κύριοι ένορκοι, δεν έχω να προσθέσω τίποτε άλλο, παρά μόνο ότι απόψε μέχρι αυτή την στιγμή θα πρέπει να χει’ παίξει πάνω από 15 φορές στη σειρά χωρίς να μειωθεί στο ελάχιστο η τέρψη ψυχής και σώματος. Αλλά θα μου πείτε, εδώ δεν μειώθηκε μετά τα χιλιάδες ακούσματα (κόψε κάτι απ’ το ψάρι, θα τα σκοτώσω όλα τα παιδάκια) όλα αυτά τα χρόνια.  
Δεν θέλω λοιπόν να μου δέσετε τα μάτια, βάλτε μου το κεφάλι στη γκιλοτίνα, μετά πετάξετε το κουφάρι μου στα σκυλιά, στον υπόνομο, δε με νοιάζει...μόνο αφήστε το Take You Home να παίζει διαπασών. Μου αρκεί που αυτή κατάλαβε (I'm sorry for the things I have not done to you tonight) έτσι κι αλλιώς εσάς στ’ αρχίδια μου σας έχω γραμμένους, και δε ξέρω πως θα το κάνω, μα στο τέλος θα φτύσω και στους τάφους σας!

Υ.Γ. Στην φωτογραφία (την όχι και τόσο άσχετη όσο μπορεί να φαίνεται με την πρώτη ματιά) η αξέχαστη Theodosia Burr Goodman, αλλιώς The Vamp, ή αλλιώς Theda Bara. 


Τετάρτη 21 Σεπτεμβρίου 2011

Machine - ST EP

Self release
2011
Δεν ξέρω τι είχαν πιει οι Sailors & Swine την μέρα που αποφάσισαν να διαλύσουν, μα σίγουρα δεν είχαν πιει μπύρα η ουίσκι το βράδυ που ξεκίνησαν οι Machine. 
Ο Billy McCabe είχε αφήσει την δωδεκάχορδη και το μικρόφωνο, για χάρη του μπάσου και των Electric Smile Band, όπου μάλλον εντρύφησε για τα καλά στους δίσκους των Can και των Neu! και σαν ξαναγεννημένος Χριστιανός η και πρώην ανώνυμος αλκοολικός επέστρεψε στους παλιούς του συντρόφους να κηρύξει την μια και μοναδική Τευτονική αλήθεια που βρίσκεται πολύ μακριά από τους βάλτους και τα Blues. 
 Ο Vijay Singh στα τύμπανα, και Nils Arnold στην κιθάρα, είδαν αμέσως τον φως το αληθινό και μετανόησαν, ενώ ο Owen Eszeki ή θέλησε να συνεχίσει τα δωδεκαμετρικά λασπόλουτρα, ή απλά δεύτερο μπάσο δεν χωρούσε. 

¾ Sailors & Swine οι Machine λοιπόν, για αυτό και ανέτρεξα 2-3 φορές στο internet για να σιγουρευτώ ότι αυτό που άκουγα  προέρχονταν σίγουρα από τους ξέμπαρκους πια ναύτες! 
Ξεχάστε τον Louis Tillett και τους Scientists που σημάδεψαν το All Hail The Drunken Liar, οποιαδήποτε Αυστραλέζικη υποσημείωση γενικά, κρατήστε μόνο αυτό: ότι εκεί κάτω δεκαετίες τώρα, όλοι οι μουσικομανείς, αυτοί οι ακόλαστοι του ήχου, βρίσκουν ένα σίγουρο καταφύγιο να προστατευθούν από την κάθε αηδία που πέφτει σαν βροχή κομήτη στο κεφάλι τους, ειδικά στην...μεταμπλογκέρνα (#$@#%#^$#&) εποχή. 
Μ’ αυτό στο μυαλό μπορεί κανείς να αφεθεί απερίσπαστα στον υπνωτικό καλειδοσκοπικό συγχρονισμό αυτής της κατασκευασμένης θαρρείς από τα χέρια του Brion Gysin, Ονειρομηχανής, στις νότες της, που σαν αρχαίο ποτάμι σέρνονται φιδίσια και σοφά κάτω απ’ την μεγάλη νύχτα της γης, ένα με τις δονήσεις της.

Με λίγα λόγια, χωρίς πρόλογο και ποιητικές εξάρσεις: 3 εξαιρετικοί μουσικοί, 5 οργανικά κομμάτια, παραγωγή Lindsay Gravina (μεταξύ πολλών άλλων υπογράφει το Teenage Snuff Film και το Pop Crimes…) μας δίνουν ένα από τα πλέον ενδιαφέροντα ακούσματα σ’ αυτή την, μουσικά να την δεις, γενικά να την δεις, σκατοχρονιά θα την πεις. 

Μια ένσταση-παραίνεση μόνο. Ο McCabe θα πρέπει να το ξανασκεφτεί, και να πιάσει και πάλι το μικρόφωνο με κάποιους-κάπου, γιατί απλά είναι μια από τις ωραιότερες φωνές που ακούστηκαν τα τελευταία χρόνια. 


Δευτέρα 19 Σεπτεμβρίου 2011

Bang! (x4)


Πιστολιά πρώτη από ένα Κολτ Φροντίερ με κάνη τεσσάρων ιντσών. Αυτό το βλήμα είναι γλυκό στο ρίξιμο και αρκετά βαρύ….32-20…Ο κρότος του είχε να ακουστεί πολλά χρόνια, περίπου οκτώ αν δεν με απατά η ασθενής μνήμη μου. Είναι ο Tex Perkins και οι Dark Horses στον νέο τους δίσκο.

Να κι ένα 38άρι διπλής ενέργειας. Με κάνη τριών ιντσών. Το έχουν δουλέψει λίγο, αλάφρωσαν το πιάσιμο της σκανδάλης διπλής ενέργειας, το έκαναν σαν τρίχα. Μένει σταθερό στο στόχο για έξι βολές. Μας δείχνουν και ένα κόλπο μ’ αυτά τα όπλα. Φοράνε γάντι στο αριστερό χέρι και το κρατάνε μ’ αυτό πάνω και κάτω από τον κύλινδρο…μπορούν να ρίξουν έξι βολές σ’ ένα ασημένιο δολάριο στα δέκα μέτρα…μη το δοκιμάσεις ποτέ όμως χωρίς γάντι…Έτσι συνιστούν οι Drones στο A Thousand Mistakes

Αυτή η καλλονή είναι παραγγελία…Σμιθ και Γουέσον, σπαστό….φτιαγμένο σαν ρολόι. Με θαλάμη για 44άρα ρώσικη, βλήμα για βολές δεξιοτεχνίας. Μ’ αυτό το όπλο σβήνεις κερί στα έξι μέτρα. Ο Kim Salmon και οι Mudhoney με το Until θα σου μάθουν πώς να ρίχνεις.

Για το τέλος μια γρήγορη βολή από ένα 455 Γουέμπλεϊ…το ζήτημα δεν είναι να πυροβολείς πρώτα και μετά να κάνεις ερωτήσεις…Οι Five Dollar Priest δεν κάνουν ποτέ  ερωτήσεις…Ούτε στο ομώνυμό τους, ούτε στο Jazz Salt...Μόνο αφήνουν το μπουκάλι, ανοίγουν την Βίβλο όπου έχουν κρυμμένο το όπλο, τραβάνε και πυροβολούν.

Όλα γυαλισμένα και έτοιμα στον πάγκο της Bang! records. Περισσότερα στο κοντινό ελπίζω μέλλον…ως τότε μια μικρή μυτιά μπαρουριού από τους τελευταίους.

Five Dollar Priest – Bug Hit The Street

Σάββατο 17 Σεπτεμβρίου 2011

Woody Guthrie, dust bowl songs for dust bowl days

Τώρα που το μακρύ τους χέρι θα έρθει να σου κόψει το ρεύμα, την στιγμή που θ’ ανάβεις το κερί, είναι μια καλή στιγμή να θυμηθείς ότι το unplugged δεν άρχισε όταν ο Kurt αποφάσισε να τραβήξει την πρίζα για χάρη του MTV. Ούτε καν όταν ο γερο-Μπομπ ξεκίνησε να τραγουδάει κυνηγώντας την απάντηση στο άνεμο.
Η ιστορία είναι παλιά και πάει πίσω σε εποχές εξίσου θλιβερές, σε σκονισμένους δρόμους και τραγούδια, συνοδεία μόνο (?) μιας κιθάρας, αυτής της μηχανής που σκοτώνει τους φασίστες.
« Φωνή τραχιά και ένρινη…δεν υπάρχει τίποτα γλυκό στον Γούντι, δεν υπάρχει τίποτα γλυκό στα τραγούδια που τραγουδάει. Υπάρχει όμως κάτι πιο σημαντικό γι’ αυτούς που θέλουν να ακούσουν. Η επιθυμία ενός λαού ν’ αντισταθεί και ν’ αγωνιστεί ενάντια στην καταπίεση»*
Ναι, δεν υπάρχει τίποτα γλυκό σε κομμάτια σαν το Pretty Boy Floyd, μόνο μια ωδή στην κοφτή ανάσα του παρανόμου. Μαζί και η αλήθεια ειπωμένη απ’ τα χείλη ενός τραγουδιστή, που τραγουδάει χωρίς λεξικά, ενός ποιητή που δεν κρέμεται από ράφια με βιβλία** που μοιάζει όμως σαν να βγήκε έπειτα από πολύχρονη παρατήρηση, σκέψη και άσκηση, μέσα από τα χείλη δεκάδων φιλοσόφων και ποιητών της Ανατολής.

Some will rob you with a six-gun, and some with a fountain pen.

O Woody Guthrie, από τις ξερές σκονισμένες μέρες του, στις δικές μας, και στην αιωνιότητα.
Aint got no home (in this world anymore), επίκαιρο κάθε στιγμή σ’ αυτόν τον γαλαξία, (κάτι μου λέει και στους άλλους), και οι Earthbound το ψυχανεμίστηκαν νωρίς, δίνοντας μας την δική τους -κλασική πια και αυτή- όμορφη εκδοχή.
Εδώ είμαστε, αφυδατωμένοι από την αμμοθύελλα, μα με το βλέμμα πάντα να ψάχνει στον θολό ορίζοντα.

* John Steinbeck για τον Woody Guthrie
** Ο Guthrie για τον εαυτό του.
Και τα δύο παρμένα από το ευαγγέλιο της τρυφερής εφηβικής μου ηλικίας (για αυτό βγήκα έτσι) Underground του Mario Maffi, μετάφραση Τασούλα Καραϊσκάκη, εκδόσεις Οδυσσέας 1983. 




Πέμπτη 15 Σεπτεμβρίου 2011

The Moody Side of the Peepshows


Τους ξεσκόνισα μαζί με τους Gravel, τις μέρες που ψαχούλευα τους δίσκους των Mono Men για το αφιέρωμα. Η σκόνη πάνω στα CD τους θα πρέπει να ‘φτανε ίσα με το ένα δάχτυλο. Στα τέλη των 90’s όμως και για μερικά χρόνια έπειτα, θα τζόγαρα πάνω τους σαν τρελός πρεφαδόρος, ότι αυτοί εδώ είχαν έρθει να πετάξουν με τις κλοτσιές από τον Σουηδικό rock and roll θρόνο τους Hellacopters!  
Μερικά singles για ορεκτικό τον πρώτο καιρό, ο πρώτος τους μεγάλος δίσκος το 2000, και ο τελευταίος τρία χρόνια αργότερα, γρήγορο με πολύ νεύρο και τσαμπουκά punk rock, σκληρές (τι άλλο?) κιθάρες, φίνες μελωδίες να κονταροχτυπιούνται με χουλιγκανικά ρεφρέν και την ωραία βραχνάδα του Oswald στη φωνή. Παραπομπές στο μεγάλο του rock λεξικό, οι Stooges οι Radio Birdman οι Nomads οι Hellacopters, οι παλιοί καλοί Bad Religion, αλλά και οι FlaminGroovies, τέτοια πράγματα που λέτε…
Στο Refuge for Degenerates το τελευταίο τους, όπως εντελώς απροσδόκητα αποδείχτηκε (το ομώνυμο που κυκλοφόρησε λίγο καιρό μετά δεν πιάνει αφού οι ηχογραφήσεις ήταν παλιές) , η ταχύτητες είχαν πέσει, και αυτή η αμερικάνικη γυαλάδα που κάλυψε και τους Hellacopters στο τέλος, έχει αρχίσει να τρώει σαν σαράκι τον θόρυβο, και την ανόθευτη ενέργεια τους.
Και μετά ξαφνικά και χωρίς εξηγήσεις και δικαιολογίες, αυλαία…
Όπως αφήνουν να εννοηθεί όλα  τα παραπάνω οι λεγάμενοι συνήθιζαν και γούσταραν να το σανιδώνουν σε τρίλεπτους γύρους του θανάτου, τύφλα να ‘χουν οι Ramones, αλλά καμιά φορά –σπάνια οφείλουμε να ομολογήσουμε- τους έπιανε μια ακατανίκητη έλξη για ενδοσκόπηση και μινόρε. Μη πάει ο νου σας μακριά, όπως θα ακούσετε στο No Excuses παρακάτω, από τον πρώτο τους ογκόλιθο Mondo Deluxe, απλά ρίχνουν ένα κλικ το κοντέρ, προσθέτουν farfiza (επι σκηνής μια εποχή τους συνόδευε o Henrik Wind των Strollers) και πίσω φωνητικά που βγάζουν την γλώσσα έξω, και μαζί με την μπόλικη πανκοροκάδικη σεβετνίλα, να Λόλα ένας rock and roll ύμνος.
Όσο για τον δεύτερο, το Where the Roads Have No End, δεν μπορώ να μιλήσω αντικειμενικά, μιας που εμφανίστηκε από τους δρόμους του πουθενά ένα πολύ άσχημο καλοκαιρινό βράδυ, εκείνη την χρονιά που βγήκε το Refuge for Degenerates, και κάθισε δίπλα, να πενθεί μαζί μου για μήνες και μήνες, μέχρι που ένιωσε ότι είμαι κάπως καλύτερα. Μετά εξαφανίστηκε εκεί απ’ όπου είχε έρθει, μαζί με τους δημιουργούς του. Από τότε το συναντάω αραιά και που, χωρίς ευτυχώς να υπάρχει εκείνη η παλιά φόρτιση. Αν και είναι στιγμές που η ραχοκοκαλιά μου άλλα λέει… 

So...take me down in to the heat, into the sound




Τρίτη 13 Σεπτεμβρίου 2011

Boy, Was I Mad!


Τρελός επιθ. Ο προσβεβλημένος από υπερβολική πνευματική ανεξαρτησία. Ο μη συμμορφωμένος με τις προδιαγραφές της σκέψης, του λόγου και της πράξης, που έχουν διαμορφώσει οι συμμορφωμένοι μελετώντας τους εαυτούς τους.
Ο διαφωνών με την πλειοψηφία. Κοντολογίς, ο ασυνήθιστος. Αξίζει να σημειωθεί πως η απόφαση για το αν κάποιος είναι τρελός λαμβάνεται από ειδικούς, οι οποίοι απλά δεν διαθέτουν κανένα στοιχείο πως δεν είναι οι ίδιοι εντελώς ψυχοπαθείς.
Για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι, ο υποφαινόμενος (και διαπρεπής) λεξικογράφος δεν είναι περισσότερο σίγουρος για τα λογικά του από οποιονδήποτε τρόφιμο οποιουδήποτε ψυχιατρείου της χώρας. Ίσα-ίσα γνωρίζει πως αντί να δεσμεύει τις δυνάμεις του σ’ αυτό το σημαντικό επάγγελμα, θα μπορούσε κάλλιστα να κοπανάει τα κάγκελα του παραθύρου σε ένα άσυλο και να φωνάζει πως είναι ο Νώε Γουέμπστερ, προς –άδολη οπωσδήποτε- τέρψη και απόλαυση ενός πλήθους απερίσκεπτων παρατηρητών. 

sketch: Ralph Steadman 
text: Από το βιβλίο του Ambrose Bierce, Το Αλφαβητάρι του Διαβόλου, μετάφραση
Γιώργος Μπλάνας, εκδόσεις Ηλέκτρα 2005. 
music: Kinski – Boy, Was I Mad!, από το Down Below It’s Chaos CD, Sub Pop 2007.

Κυριακή 11 Σεπτεμβρίου 2011

The Psykicks - Down the Drain

Fuzz Overdose
2011
Συμβαίνει συνήθως μεσάνυχτα, τις νύχτες που στου φεγγαριού το κέρατο μπορείς να δεις τεράστιες νυχτερίδες να κρέμονται ανάποδα. Στην αρχή ακούς το σάπιο ξύλο που σπάει, το σκάψιμο στο υγρό χώμα, και λίγο μετά το μάρμαρο που τρίζει όπως αυτά τα χέρια με τα μεγάλα νύχια το σπρώχνουν μέχρι να ανοίξει., απελευθερώνοντας μια μοναδική οσμή χαρμάνι παλιοκαιρισμένου γράσου, ταγκισμένης μπύρας, καμένων χόρτων και χαμένου στον χρόνο χρόνου. 
Είναι πάντα η ίδια μα νομίζεις ότι την μυρίζεις για πρώτη φορά. Για αυτό και σαν τρελός την αποζητάς ξανά και ξανά. Ανάμεσα σε πρασινισμένους τύμβους, και ετοιμόρροπα γκαραζ, σε καπνισμένα καταγώγια και σε ιπτάμενους δίσκους βινυλίου.
Οι λύκοι ουρλιάζουν, οι γυναίκες τσιρίζουν, το τσουκάλι κοχλάζει, του Phil Spector του σηκώνεται η τρίχα, πανδαιμόνιο, μα ο David Aguilar  ατάραχος, αφού απόψε δεν θα τραγουδήσει σηκώνει το βαθύ πιάτο και αποτελειώνει την μανιταρόσουπα
του…κερασμένη από τον Don Juan.
Ύστερα αρχίζει η μουσική. 
Μέσα από τον τάφο, ανάμεσα από συλλαβές αποσυνθεμένου χρόνου, οι νότες καβαλάνε τις δεκαετίες, 50’s…60’s…70’s…η καμπούρα του rock and roll, κι αυτό άγριο άλογο, χοροπηδάει και κλοτσάει να μας ρίξει όλους κάτω. 
Τι πρωτόγονο θέαμα σε μια τόσο μοντέρνα εποχή? Τι βάρβαρος ήχος σου τρυπάει το αυτί? 
Μια φορά και έναν καιρό ήταν μια μπάντα… 
The Psykicks, back from the grave and lost in tyme.


Παρασκευή 9 Σεπτεμβρίου 2011

The sound and the fury of Mono Men


Thanks to Jeff Conolly, The Nomads, The Boss, Link Wray, the Ramones, The Stooges, and The Sonics for making all the bullshit worth it!

Όπως ακουμπάει η βελόνα στο βινύλιο και το πρώτο ομώνυμο τραγούδι του Stop DragginMe Down ξεκινά, γυρνάς στο οπισθόφυλλο και μετά το tracklist διαβάζεις, τα παραπάνω. Έπειτα από 12 τραγούδια με τις κιθάρες σέρνονται απειλητικά κατά πάνω σου στο Reptile που κλείνει τον δίσκο, το όνομα Mono Men (από μόνο του ένα σήκωμα του χεριού στον Jeff Conolly, γνωστό στους λίγους αλλά φανατικούς θαυμαστές του σαν Mono Man…όνομα και πράμα ο Jeff) ήδη φιγουράρει μετά τους Sonics στην δική σου λίστα εκείνων που κάνουν όλα αυτά τα σκατά λίγο πιο υποφερτά.
Recorded in two days and six cases…big deal, συμπληρώνουν και σου κλείνουν το μάτι.

Το μήλο της καλής μηλιάς καθάρισμα δεν θέλει, και του rock and roll δεν του αρμόζουν τα πολλά στολίδια, παρά μόνο η «βρωμιά». Dirt! And I dont care
Ντράμς ξερά σαν χτύπημα σε ξύλο, μπάσο στα χέρια του θεριστή, δυο κιθάρες με τους ενισχυτές τόσο δυνατά όσο να πονέσουν τα’ αυτιά αυτών που δεν έχουν καμιά δουλειά ν’ ακούν τέτοιους δίσκους, και οι θυμωμένες φωνές του Crider και του Mortensen, που  αφήνουν τα λαρύγγια τους πάνω στο μικρόφωνο. 

Βουή, μανία και αλητεία. 
Αυτά γίνονται στα 1990, τρια χρόνια σχεδόν μετά την πρώτη πρόβα της μπάντας. Δύο χρόνια μετά ακολουθεί το δεύτερο τους χτύπημα, με τίτλο Wrecker!
Εξαιρετικό εξώφυλλο (όπως πάντα), 14 τραγούδια, ανάμεσά τους τρεις διασκευές για να ξέρουμε που βαδίζουμε και να μην τρέφουμε αυταπάτες, (To Hes Waiting των Sonics, αυτών δηλαδή που οριοθέτησαν το Garage Rock στον Βορρά και παντού, το Swampland των Scientists, χωρίς άλλα σχόλια, και το Remind me των ιπτάμενων και υπέροχων Ολλανδών Outsiders), μα είναι τα δικά τους Watch Outside, Your Eyes, See my Soul, Just a Girl και όλα ανεξαιρέτως τα υπόλοιπα, που μέχρι να φτάσει το τέλος του δίσκου σε έχουν διαλύσει με την ενέργειά τους. Αυτοί εδώ όσο πάνε και αγριεύουν ρε πούστη μου!

Από εκεί και έπειτα, μέχρι το 1998 που θα τα βροντήξουν και θα φωνάξουν σ’ όλους Have a Nice Day Motherfucker!, θα συνεχίσουν έτσι αγριεμένοι δίχως ούτε μια στιγμή να χαμηλώσουν την ένταση (μήτε των εξωφύλλων την έμπνευση). Ψάχνω να βρω έναν δίσκο τους που να μη μ’ αρέσει, έναν που να στέκεται ακόμη καθαρός και αψεγάδιαστος χωρίς σκρατς αδιάψευστος μάρτυρας ότι πέρασε αλλά δεν ακούμπησε στο πικ-απ, και παρέλαση δεν πρόλαβε. Μάταια. Εδώ οι βελόνα έλιωσε, το βινύλιο μάτωσε, τα ηχεία κακοπέρασαν, το σώμα ίδρωσε και το μυαλό ανατάχτηκε. Fuck indie bands! This is true Rock and Roll.

  
Πόσο ανιαρό είναι να σταματάς, να τελειώνεις
Να σκουριάζεις αγυάλιστος, να μη λάμπεις από την χρήση
Συμφωνούμε κύριε Alfred Lord Tennyson

Το Shut the Fuck Up, όπου αφήνουν στην άκρη τα μικρόφωνα και πιάνουν να αφιερώνουν με τις κιθάρες τους ωδές στο surf το hot rod, τον Dick Dale και τον Link Wray. Η όπως λένε οι ίδιοι:
“an all-instrumental recording for those assholes who don’t like the way we sing.” 
To Bent Pages με τα singles της πρώτης περιόδου, ωμή ακατέργαστη δύναμη, το Sin and Tonic με Mystery Gril, Slammer, One More Time, Powerage Woman, Afterglow…πέτρες και καδρόνια. This is not an album recommended for the squeamish or weak of heart. But, if you’re ready to plunge head-first into a world of decadence and depravity, you’re ready to sample this potent elixir. 

Τα δύο τους Live που άκουσα πολύ αργότερα την εποχή του adsl, το 10 Cool Ones με τις διασκευές, δέκα κανονιές χαιρετισμοί, και πάλι σ’ αυτούς που τους ενέπνευσαν και τους έδωσαν την δύναμη να συνεχίσουν. Kick out the Jams από MC5, 54-40 Or Fight των Dead Moon, Youre Gonna Miss Me των Elevators, Already Gone από Miracle Workers, Return of the Rat των Wipers (η δεύτερη διασκευή σ’ αυτούς μετά το Over The Edge στο Bent Pages), το κολλητικό The Way you Touch my Hand των Revelons που ταυτίσαμε με τους Nomads, και αρκετά άλλα, μαζί και η ισοπεδωτική εκτέλεση του As For Tomorrow των Gravel


Η γιορτή της φωτιάς τέλειωσε εκκωφαντικά και φασαριόζικα όπως είχε αρχίσει με το Have a Nice Day Motherfucker το 1998, και τον Mortensen (aka Mort) να εμφανίζεται πλέον σαν guest. Οι Radio Birdman (Murder City Nights), και οι Zeros (στο κλασικό Wimp που μας είχαν μάθει πάλι οι Nomads) έχουν την τιμητική τους αυτή την φορά, ακολουθούμενοι από τις τελευταίες εκρήξεις αυτού του φλεγόμενου δυναμίτη που άκουγε στο όνομα Mono Men. Rev it Up, Another Way, Sin #1, Stand Back
Είχε προηγηθεί η πυρκαγιά στην αποθήκη της Estrus Records που έτρεχε ο Dave Crider, και όπου μαζί με υλικό των Mono Men χάθηκαν κυκλοφορίες των Makers, Nomads, Marble Orchard, Brood, Mummies, Mortals, Gravel, Fall-Outs, Man or Astroman?, Woggles, Jack OFire, Phantom Surfers και άλλα πολλά και αόρατα για τους μουσικοκριτικούς τότε, κι ας λάμβαναν χώρα ακριβώς στο σημείο που υποτίθεται είχαν όλοι στραμμένα τα βλέμματα τους, μέσα εκεί που χτυπούσε η καρδιά του rock, στο Seattle δηλαδή (έστω 100 μίλια βόρεια). Ο Eddie Vedder όμως,μπορούσε (και συνεχίζει) να βλέπει. 


H Βουή και μανία τους είναι πλέον παρελθόν, χαραγμένα γλυφικά σε βαρύ βινύλιο, χαραγμένα από αληθινά ντραμς, αληθινές κιθάρες, και δυνατούς ενισχυτές. Booze, Rawk and Roll. Η πειραγμένη Buick ’61 με τα σπασμένα φρένα, αφού έφυγε νωρίς από το δρόμο παρασέρνοντας ότι φράχτη και εμπόδιο βρήκε μπροστά της, σταμάτησε μόνο όταν οι λαμαρίνες της έγιναν παλιοσίδερα. Οι Mono Men…με τις αντιεμπορικές φάτσες τους…τέσσερεις αταίριαστοι…απλά δεν ταίριαζαν…σαν μια παλιά συμμορία μετά την ληστεία, που έκρυψε καλά την λεία της, και χώρισε στα τέσσερα σημεία του ορίζοντα. Ακόμη μου λείπουν οι μπάσταρδοι! 

This, then, is the after-hours Mono Men, spontaneous, untrammeled, swinging. Destroyng the illusions of limitations. True nitro-burning, transmolecular freemasons. WRECKER!