Τρίτη 29 Μαρτίου 2011

T-Model Ford & Gravelroad


Taledragger
Alive Records
2011


Το πρώτο τραγούδι που ανέβηκε σ’ αυτό εδώ το blog, στην ετικέτα the crypt ήτανε το Sad Days, Lonely Nights του αξέχαστου Junior Kimbrough και οι στίχοι του γραμμένοι σε μια παράγκα δίπλα στο μεγάλο ποτάμι πήγαιναν κάπως έτσι:

My momma told me, I was a child
She said, "Son, You're gonna have hard days"
My daddy told me too
He said, "Son, You're gonna have sad days
Lonely nights Setting alone
Head hung down
Tears runnin' down"

Done got old
Sad days, lonely nights
Done overtaken me

Sometimes I set alone I wonder about the things
My mum and daddy told me
Sad days, lonely nights
come overtaking me

Θα μπορούσε να είναι γραμμένη σε μερικές αράδες και η ιστορία του James Lewis Carter Ford, από τα πρώτα του χρόνια στην φάρμα εκεί στο Δέλτα με τους χοντρούς αρουραίους, μέχρι σήμερα.

Την έχει διηγηθεί όμως κόμη πιο λακωνικά και ο ίδιος όταν τον ρώτησαν πόσο ακριβώς καιρό έχει περάσει στην φυλακή για κείνη την ληστεία. Every Saturday night there for awhile ήταν η απάντησή του.

Τώρα πια μετά τα 70? τα 80? τα 90? έχει σταματήσει να μετράει. Ακόμη και τα χρόνια του σαν όλους τους ωραίους ανθρώπους τους παλιού καιρού στο περίπου τα θυμάται.

Το μόνο που δεν θα ξεχάσει ποτέ μέχρι να τα αφήσει πίσω του όλα αυτά, είναι την πιο μεγάλη δυνατή λύπη, αυτή που μπορεί να σε ψάχνει η και να την ψάχνεις μια ζωή να την βρεις, για να γίνεις ο εαυτός σου προτού πεθάνεις. Αυτή που το κυνήγι της σου μαθαίνει πως τραγούδιουνται τα Blues.

Α αυτά τα γνωρίζει πολύ καλά ο μπάρμπα Ford, και δεν χάνει ευκαιρία να πιάσει την κιθάρα του και να μας τα διηγηθεί. Τα ένιωσε και τα ‘μαθε από μικρό παιδί πίσω από το μουλάρι, κι έπειτα στο πριονιστήριο, στο φορτηγό, στην φυλακή, στην σκηνή τα γαμημένα αυτά βράδια του Σαββάτου. In the storm so long όπως λέει και κείνο το παλιό gospel.

Μαζί του οι δύο λευκοί (πιο καλοί) μαθητές με την μαύρη καρδιά, απ’ το Seattle, οι Gravelroad.